Annabelle Stephenson
Τα παιχνίδια της Nintendo ήταν πάντα αγαπημένα ανάμεσα στους gamers όλων των ηλικιών. Με την εισαγωγή του Nintendo Switch, ο ενθουσιασμός για αυτά τα παιχνίδια έχει φτάσει σε νέα ύψη. Ωστόσο, μαζί με τη δημοφιλία έρχεται και μια μεγάλη τιμή. Πολλοί gamers, συμπεριλαμβανομένου και εμού, έχουν παρατηρήσει ότι οι τιμές των ψηφιακών παιχνιδιών της Nintendo είναι σημαντικά υψηλότερες από τις φυσικές εκδόσεις τους.
Ως γονιός, βρέθηκα πρόσφατα σε ένα δίλημμα όταν η 9χρονη κόρη μου εξέφρασε την έντονη επιθυμία να έχει ένα Nintendo Switch. Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να ξεκινήσω να φτιάχνω μια μικρή συλλογή παιχνιδιών για εκείνη. Εκείνη τη στιγμή ανακάλυψα τις υπερβολικές τιμές των ψηφιακών παιχνιδιών στην πλατφόρμα της Nintendo.
Οι γονείς μου ήταν οι πρώτοι που παρατήρησαν αυτό το ζήτημα. Ακόμη και η κόρη μου, που είναι αφοσιωμένη θαυμάστρια της σειράς Super Mario Bros., δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τα ψηφιακά παιχνίδια κοστίζουν τόσο πολύ. Παρά τον μαγνήτισμα της δυνατότητας να έχουμε τα παιχνίδια στα χέρια μας χωρίς την ανάγκη για φυσικά αντίτυπα, η διαφορά τιμής μεταξύ των ψηφιακών και των φυσικών εκδόσεων φαίνεται αδικαιολόγητη.
Για να συγκεντρώσω περισσότερες πληροφορίες, απευθύνθηκα σε online πηγές. Ανακάλυψα ότι οι τιμές των ψηφιακών παιχνιδιών, όπως το Mario vs. Donkey Kong και το Kirby’s Return to Dream Land Deluxe, ήταν ίδιες ή ακόμη και υψηλότερες από τις φυσικές εκδόσεις τους. Αυτή η αποκάλυψη με άφησε μπερδεμένο. Γιατί κανείς θα πληρώσει περισσότερα για μια ψηφιακή έκδοση που δεν προσφέρει καμία υλική αξία ή τη δυνατότητα επανπώλησης;
Η Nintendo μπορεί να παραθέσει το επιχείρημά της ότι ο στόχος της στρατηγικής τιμολόγησής της είναι να υποστηρίξει τους φυσικούς λιανοπωλητές και να δημιουργήσει έναν ανταγωνιστικό αγορά. Ωστόσο, η αξία των ψηφιακών παιχνιδιών παραμένει περιορισμένη. Σε σύγκριση με τα φυσικά παιχνίδια που μπορούν να επανπωληθούν ή να μοιραστούν, τα ψηφιακά παιχνίδια δεν διαθέτουν τον ίδιο βαθμό ιδιοκτησίας.
Τα παιδιά, ειδικά, αλλάζουν συνεχώς τα ενδιαφέροντά τους. Είναι καθησυχαστικό να ξέρεις ότι αν το παιδί σου χάσει το ενδιαφέρον για ένα παιχνίδι, μπορείς να πουλήσεις το φυσικό αντίγραφο. Δυστυχώς, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για τα ψηφιακά παιχνίδια. Αυτό θέτει το ερώτημα εάν να πληρώνεις περισσότερα για λιγότερα είναι πραγματικά αξιόλογο, ή αν απλά αποτελεί αποτέλεσμα των στρατηγικών τιμολόγησης στη βιομηχανία των παιχνιδιών.
Η Nintendo δεν είναι η μόνη που ακολουθεί αυτή την τάση. Πολλές εταιρείες μεταβαίνουν σε μια μοντέλο ενοικίασης, όπου οι gamers δεν έχουν πραγματικά την κυριότητα των παιχνιδιών που αγοράζουν. Η Microsoft, για παράδειγμα, διερευνά το gaming βασισμένο στο cloud, αφήνοντας πίσω την εποχή του φυσικού υλικού. Ως αποτέλεσμα, το gaming μετακινείται προς μια πιο παροδική εμπειρία, που μπορεί να μην ανταποκρίνεται στις μελλοντικές γενιές.
Ως κάποιος που μεγάλωσε στην εποχή των φυσικών καρτελών και δίσκων παιχνιδιών, έχω ένα συναισθηματικό δέσιμο με την ιδέα της συλλογής και διατήρησης της ιστορίας των παιχνιδιών. Ανησυχώ ότι οι μελλοντικές γενιές δεν θα έχουν την ίδια ευκαιρία να επισκεφτούν τις παιδικές τους αναμνήσεις δεκαετίες αργότερα, καθώς ο ψηφιακός χώρος γίνεται άδειος και παροδικός. Ίσως η πρόσφατη απόφαση της Atari να επανακυκλοφορήσει κλασικούς δίσκους παιχνιδιών είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, διατηρώντας το φυσικό χαρακτήρα του gaming για τις μελλοντικές γενιές.
Αν και μπορεί να φαίνεται στριμωγμένο και αντίθετο με τις τρέχουσες τεχνολογικές τάσε
The source of the article is from the blog exofeed.nl
