تناقض مشهور ماریو و سیمونک: ماجرایی تازه

شرکت نینتندو مهارت عجیب و غریب نوسازی بازی‌های کلاسیک را در اختیار دارد و همزمان با حفظ جوانگی خاص برای آن‌ها تجربه‌های نوینی را ارائه می‌دهد. در سال ۲۰۲۴، نینتندو نسخه بازسازی شده‌ای از بازی معروف ماریو و سیمونک را منتشر کرد، که در سال ۲۰۰۴ برای Game Boy Advance به بازار عرضه شد، و با موفقیت به هدف خود دست یافت. با ترکیب جهان‌های جدید، ویژگی‌های بازی‌افزاری مدرن و مکانیک‌های حل معما که توجه بسیاری به خود جلب کرده‌بود، ماریو و سیمونک صحنه‌ی شروعی هیجان‌انگیزی برای سال نینتندو را به رخ کشیده است.

در آغاز بازی، سیمونک حمله‌ای به یک کارخانه اسباب‌بازی می‌کند که در آن Mini Mario، محصول داغ و جدید بازار ساخته می‌شود. ماریو برای بازیافت کالاهای دزدیده شده به سفری می‌روید. او باید هشت جهان مختلف را تسخیر کند، هر کدام از این جهان‌ها شامل دو بخش متمایز است. اگرچه موضوع بازی ممکن است تکراری به نظر برسد، اما هر سطح تنوع کافی را ارائه می‌دهد تا بازیکنان را در طول بازی جذب و سرگرم نگه دارد. با فقط شش سطح استاندارد در هر جهان، بازیکنان آزادی کافی برای آزمون مکانیک‌ها و طراحی سطح دارند. من به شگفتی می‌پرداختم که این بازی چگونه موفق شده است که من را به خود متصل کند. اگرچه ممکن است یک عنوان نوآورانه نباشد – هنوز یک بازی پازل از بیست سال گذشته است – اما توانسته است هیجان و لذت بیشتری را نسبت به بسیاری از بازی‌های دوران خودمان به ارمغان آورد.

یکی از نکات برجسته بازی برای من تنوع حرکات ماریو است. نطقی تمیز، پرش‌های چرخش، و پرش‌های سه‌گانه – عبور از یک سوی تخته تا طرف دیگر حسی از لذت را ارائه می‌دهد. اگرچه این حرکات در ادامه بازی اساسی خواهند شد، اما آموختن آن‌ها در ابتدا اجازه می‌دهد که بازیکنان احساس کنند مهارتمند و منابعی هستند، حتی زمانی که معماهای نسبتاً ساده‌ای را حل می‌کنند. انجام یک پرش سه‌گانه از روی دست به سمت بالا و بالگردانی از طریق خط پایان به آخرین سطح همواره یک احساس برانگیز از توانایی را منتقل می‌کند.

اگرچه بازی سن خود را نشان می‌دهد، اما با ویژگی‌های جدیدی که در اختیار قرار می‌گیرد، بسته‌بندی می‌شود. یکی از ویژگی‌های مورد علاقه من “حالت غاز” است. هنگام فعال شدن، ماریو دیگر از ابتدا شروع نمی‌کند پس از مرگ. در عوض، تعداد محدودی حباب دارد که می‌تواند از آن‌ها برای زنده ماندن نزدیک به نقاط کنترل استفاده کند بعد از اینکه آسیب می‌بیند. این ویژگی به بازیکنان جوانتر یا کسانی که با سختی مبارزه می‌کنند امکان می‌دهد از بازی لذت ببرند بدون دست دادن به نا امیدی. معماها آسان‌تر نمی‌شوند، اما جنبه پلتفرم داری مهربان‌تر می‌شود و نتیجه آن تجربه‌ای کمتر نا امید کننده است، به خصوص در سطوحی که بعد از اتمام بازی چالش برانگیز هستند.

این نسخه بازسازی همچنین دو جهان جدید را معرفی می‌کند: Merry Mini-Land و Slippery Summit. در حالی که آن‌ها را کمی آسان‌تر از سطوح موجود یافتم، اما با اصول باقی جهان‌ها سازگاری داشته و به عنوان یک افزودنی خوش‌آمد گویی که بازی را توسعه می‌دهد، عمل می‌کند. پس از اتمام بازی، یک حالت “تهاجم زمان” برای هر سطح قفل می‌شود که چالش جدیدی را برای بازیکنان رقیق ارائه می‌دهد. به علاوه، جهان‌های “بالای ظرفیت” (نسخه‌هایی سخت‌تر و چالش‌برانگیزتر از هشت جهان اصلی) و یک سری سطح‌های کارشناسی وجود دارد که برای بازیکنانی که به دنبال ژرفای بیشتری هستند، محتویات فراوانی را ارائه می‌دهد. شخصاً، اتمام جهان‌های “بالای ظرفیت” یک چالش رضایت‌بخش بود و خوشحال شدم که بدانم اگر شدت مرا مجاب کند، محتوایی برای بازی وجود دارد.

ماریو و سیمونک این‌گونه ممکن است یک بازی ساده به نظر برسد، اما پیچیدگی بسیار بازی‌های بهترین ماریوها به سادگی درون‌آمیز است. نینتندو به خوبی در عملیات ایجاد ویژگی‌هایی که بازی را برای مخاطبین امروزی قابل دسترس‌تر می‌کنند، عمل کرده است، اما اصلیت با سطوح کلاسیک است که همه چیز را به هم متصل می‌کند. ماریو و سیمونک بیش از چهل سال غریزه‌ها برای هم بوده‌اند، و این بازی به افتخار ادامه ای برخورداری از لگاسی افسانه‌ای است.