Έκρηξη Διασκέδασης: Χαμένες Ευκαιρίες και Ελαττωματική Εκτέλεση
Η βρετανική εταιρεία εκδοτικής Blast Entertainment μπορεί να έχει εισέλθει αργά στον χώρο του PlayStation 2, αλλά είχε ένα σχέδιο. Αξιοποιώντας το μεγάλο δημογραφικό γκρουπ των εφήβων και προεφηβικών χρηστών του PS2, η Blast επιδίωκε να κυκλοφορήσει παιχνίδια βασισμένα σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές και ταινίες σε προσιτή τιμή. Η στρατηγική τους ήταν δυνατή χάρη στη μείωση των τελών δημοσίευσης της Sony.
Ωστόσο, η προσπάθεια της Blast να εκμεταλλευτεί την υπάρχουσα δημοφιλία του PS2 συναντούσε τις δικές της προκλήσεις. Μέχρι τον καιρό που εμφανίστηκε η Blast το 2006, οι περισσότερες στούντιο είχαν ήδη μια συλλογή παιχνιδιών PS2 και μια αποθήκη μηχανών και περιουσιών έτοιμων για επαναχρησιμοποίηση. Για να μειώσει το κόστος, η Blast συχνά είχε ως λύση την ανανέωση υφής υπαρχόντων παιχνιδιών ή τον συμβιβασμό με πολλά στούντιο για την ανάπτυξη παιχνιδιών ταυτόχρονα.
Αυτή η προσέγγιση κοστολόγησης έδωσε τη δυνατότητα στη Blast να αποκτήσει τα δικαιώματα παλαιότερων ταινιών σε πολύ χαμηλές τιμές. Οι ιδιοκτήτες PS2 στην Ευρώπη είχαν την ευκαιρία να παίξουν παιχνίδια βασισμένα σε κλασικές επιτυχίες όπως “Ο Δόκτωρ Dolittle”, “Jumanji” και “Beverly Hills Cop”. Αν και αυτές ήταν αναγνωρίσιμες ιδιοκτησίες, κάποιες από αυτές μπορεί να μην έκαναν κλικ με τον στόχο τους γκρουπ, ειδικά τα παιχνίδια όπως το “Beverly Hills Cop” που ταίριαζαν περισσότερο με τους ενήλικες.
Ένα σημαντικό εμπόδιο που αντιμετώπισε η Blast ήταν η έλλειψη δικαιωμάτων για να χρησιμοποιήσει την εικόνα των ηθοποιών στα παιχνίδια τους. Αντ’ αυτού, οι δεσμεύσεις των ταινιών τους συχνά παρουσίαζαν γενικές φιγούρες/κινούμενα σχέδια, διαλύοντας τη σχέση με τις αρχικές ταινίες. Αυτό ήταν ειδικά εμφανές στο “Beverly Hills Cop”, όπου ο πρωταγωνιστής μοιάζει περισσότερο με τον Vin Diesel παρά με τον εμβληματικό Axel Foley του Eddie Murphy.
Αναπτύχθηκε από την Atomic Planet, το παιχνίδι “Beverly Hills Cop” ήταν ένα παιχνίδι πρώτου προσώπου με μίξη σειρών αποσπάσματα, εκτοξεύσεις και μίνι-παιχνίδια. Ωστόσο, η μικρή διάρκεια του παιχνιδιού επεκτάθηκε με άτσαλα cutscenes, έλλειψη checkpoints και αόρατους τοίχους. Αυτές οι αποφάσεις σχεδιασμού έκαναν το παιχνίδι να φαίνεται βαρετό, χωρίς πολλές ανταμοιβές για τις προσπάθειες του παίκτη.
Οπτικά, το “Beverly Hills Cop” ήταν ακατέργαστο, με γωνιώδεις χαρακτήρες και φόντα. Η έλλειψη του περίφημου θέματος και τεχνικές ατέλειες, όπως εχθροί που δεν μπορούν να στοχεύουν κάθετα, επηρέασαν περαιτέρω τη συνολική εμπειρία. Το παιχνίδι έλειπε από στέρεους μηχανισμούς πυροβολισμού, με αποτέλεσμα την ανεκτική και άμετρη μάχη.
Κοινώς, είναι φανερό πως η Blast δεν κατάφερε να αξιοποιήσει πλήρως το δυναμικό ενός παιχνιδιού “Beverly Hills Cop”. Κυκλοφορώντας κατά τη διάρκεια που άλλες ταινίες των ’80s έλαβαν επιτυχείς μεταφορές, το παιχνίδι αστόχησε λόγω της βιαστικής ανάπτυξης και του χαμηλού προϋπολογισμού. Με περισσότερο χρόνο και πόρους, οι ελαττώσεις θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, προκαλώντας μια πιο ευχάριστη εμπειρία.
Κατά βάση, το παιχνίδι “Beverly Hills Cop” αντιπροσώπευε μια χαμένη ευκαιρία για την Blast Entertainment. Αντί να προσφέρουν ένα λείο και συναρπαστικό παιχνίδι, φάνηκε περισσότερο σαν μια διαδικασία σήμανσης περιτυλίγματος, βιαστικά στις ανακριβείς απλές βιτρίνες απλώς διότι μπορούσαν.
Πρόσθετα Στοιχεία:
1. Η Blast Entertainment κυκλοφόρησε επίσης παιχνίδια για άλλες πλατφόρμες, όπως Nintendo DS και Game Boy Advance.
2. Τα παιχνίδια της Blast συχνά έλαβαν ανάμεικτες κριτικές από κριτικούς και παίκτες, με πολλούς να επισημαίνουν τις χαμηλές τιμές παραγωγής και την έλλειψη καινοτομίας.
3. Η Blast αντιμετώπιζε σκληρό ανταγωνισμό από άλλους εκδότες που είχαν καθιερώσει την παρουσία τους στην αγορά του PS2 πολύ νωρίτερα.
4. Τα παιχνίδια της Blast ήταν κυρίως στραμμένα στην ευρωπαϊκή αγορά, με περιορισμένη διαθεσιμότητα σε άλλες περιοχές.
5. Η στρατηγική της Blast για την κυκλοφορία προσιτών παιχνιδιών βασισμένων σε δημοφιλείς IPs δεν ήταν μοναδική για αυτήν, καθώς και άλλοι εκδότες ακολούθησαν παρόμοια προσέγγιση κατά τη διάρκεια της εποχής του PS2.
The source of the article is from the blog enp.gr