بررسی تازه‌ای بر روی برادران: موازنه بین نوآوری و حس نوستالژی

در دنیای بازی‌ها، سوال همیشگی ظهور می‌کند: آیا بازسازی بازی برادران واقعا ضروری است؟ بازی نشانه‌دار برادران جایگاهی ویژه در قلب بسیاری دارد، شناخته شده به خاطر رویکرد نوآورانه‌اش به بازی‌های پازل تک‌نفره. به جای کنترل یکی از برادران در هر زمان، بازیکنان هم‌زمان نایا و نایی را در یک سفر برای پیدا کردن درمانی برای پدر مریض‌شان رهبری می‌کنند. هر دسته آنالوگ روی کنترلر به یکی از برادران اختصاص داده شده است، یک تجربه منحصربه‌فرد و جذاب از این سیستم کنترل انقلابی که در مرکز حل معماها قرار دارد، ایجاد می‌کند.

وارد شدن به دنیای بازی‌های Hazelight، برادران تمرکز می‌کند بر روی روابط، که در مکانیزم‌های پازل مشهود است که هر برادر قدرت‌ها و ضعف‌های خود را دارد که بازیکنان باید آن‌ها را برای پیشرفت بهره‌وری کنند. در حالی که مکانیزم‌های برادران نسبت به قلمروهای جادویی ایجاد شده در بازی‌های It Takes Two ساده‌تر است، لذت در استفاده از قابلیت‌های هر یک از برادران است، سواء با استفاده از کوچک‌ترین برادر برای رسیدن به نقاط غیرقابل دسترس یا از برادر قوی‌تر برای کنترل دستگاه‌ها و دستگاه‌های سنگین.

در واقع، پازل‌های ساده یک ویژگی برجسته در بازی برادران هستند، هم در نسخه اصلی و هم در نسخه بازسازی شده. داستان عمیق و حساس از پیوندهای خواهر و برادر و مرزهایی که برای کسب آنچه که ما برای عزیزانمان انجام می‌دهیم، همچنان همان‌طور که دهه‌اولی انگیزه بده است.

با این حال، بازسازی بازی برادران تغییر معناداری را با اضافه کردن یک حالت همکاری معرفی می‌کند. اگرچه این افزودن ممکن است جذاب به نظر برسد، به ویژه برای طرفداران بازی های همکاری در عناوینی چون A Way Out و It Takes Two، اما مدل همکاری در بازی بازسازی شده برادران به نظری کمی اضافه‌شده می‌آید. جوانب اصلی بازی، در آن یک بازیکن کنترل هر دو برادر هم‌زمان را داشت، کمتر می‌شود. چالش‌ها آسان‌تر می‌شوند و اساس کمک به دو برادر برای پیشگیری از موانع غیرقابل غلبه از بین می‌روند که باعث می‌شود بازسازی تجربه کمی کمتر رضایت‌بخش باشد هنگاه با دیگران بازی می‌کنید.

این تغییر سوالاتی را درباره نیت‌های خالقان پروراند. بازی تک‌نفره، برادران هنوز یک بازی شگفت‌انگیز است که برای سال‌ها گزارش‌شده است. بازی با دیگران باعث کاهش انعطاف‌پذیری از بازی می‌شود و از آنچه بازی اصلی را ویژه کرده بکاهد. این باعث ارزوی این می‌شود که بازسازی یک پروژه جامع‌تر، یک بازسازی کامل با توازنی بیشتر محصول باشد که معماها و چالش‌ها، در نظر گرفتن یک بازیکن دیگر در حالت همکاری داشته باشد. متاسفانه، اینکارگر دربیش از بازی همکاری نتوانسته است، تجربه نهایی را کمی کمبود آورده و از کل تجربه یک چیز پوچ و تکراری بخواند.

علاوه بر ویژگی همکاری، تنها تغییر قابل توجه دیگر ارتباط با نمایش تصویری بهبودیافته است. بصریات به‌روشنی خیره‌کننده هستند، اگرچه با جذابیت‌های زیبای اصلی بازی که به شکل حکایتی شگفت‌انگیز بوده است، البته به طرف جهتی بیشتر واقع گرایانه منتقل شده‌اند. در حالی که این جهت هنری جدید نامطلوب نیست، این جهات هنری جدید نمی‌توانند همگامی کنند با کسانی که عاشق سبک بصری اصلی شده‌اند.

در نتیجه، تجربه بازسازی بازی برادران می‌تواند به عبارت “چیزی از دست رفته است” خلاصه شود. بازی هنوز روشنایی اصلی‌اش را حفظ می‌کند، اما به‌عنوان یک بازسازی، نتوانسته به‌افاق کافی‌ای برای توجیح وجود خود بدهد، به خصوص وقتی که این افزودنی اصلی، حالت همکاری، اغلب از منبع‌قدرت اصلی بازی کم میکند. حتی هنگام بازی تک‌نفر، یک حس باقی می‌ماند که بازی اصلی با سبک هنری خود انتخابی بهتر بوده‌است. با این وجود، بازی برادران یک تجربه قابل توجه می‌باشد، و اگر این بازسازی به یک ارزش‌گذاری دوباره برای بازی منجر شود و بازیکنان جدیدی را جذب کند، ارزش تلاش برای تجربه بازی را دارد.

سوالات متداول:
1. آیا حالت همکاری در بازی برادران می‌تواند تجربه بازی را بهبود ببخشد؟
2. آیا تغییر در جهت هنری از جذابیت بازی برداری می‌کند؟
3. عواملی که باعث کمبود رضایت در تجربه بازی می‌گردند چیستند؟

The source of the article is from the blog aovotice.cz