نقد تازه‌ای بر Brothers Remastered: توازن بین نوآوری و یادگاری

در دنیای بازی‌ها، سوالی که همیشه مطرح می‌شود این است: آیا نیازی به بازسازی بازی Brothers وجود دارد؟ بازی نمادین Brothers جای ویژه‌ای در قلب بسیاری از افراد دارد؛ به دلیل اپرات شگرفی که به بازی‌های پازل تک‌نفره این بازی بخشیده است. به جای کنترل تنها یک برادر در هر لحظه، بازیکنان هم‌زمان نایا و نایی را در یک ماجراجویی برای یافتن درمان پدر بیمارشان رهبری می‌کنند. هر دسته‌چرخه‌ها روی دسته کنترل به یکی از برادران اختصاص دارد، که تجربه منحصربه‌فرد و جذابی را از این سیستم کنترل انقلابی ایجاد می‌کند که در اصل حل معماها قرار دارد.

در پرتو بازی‌های Hazelight، Brothers بر روی روابط تمرکز دارد که در مکانیک‌های پازل قابل مشاهده است؛ جایی که هر برادر قدرت‌ها و ضعف‌های خود را دارد که بازیکنان باید برای پیشرفت از آنها استفاده کنند. در حالی که مکانیک‌ها در Brothers نسبت به دنیای جادویی ایجاد شده در It Takes Two ساده‌تر هستند، لذت از استفاده از توانایی‌های هر برادر در آن قرار دارد؛ سوا که از برادر کوچکتر برای رسیدن به مناطق غیر قابل دسترس یا از برادر قویتر برای کنترل دستگاه‌ها و دستگاه‌های سنگین استفاده شود.

به طور قطع، پازل‌های ساده یکی از ویژگی‌های برجسته‌ی Brothers به حساب می‌آید، هم در نسخه اصلی و هم در نسخه Remastered. داستانی که به عمیق بودن پیوندهای خواهر و برادر و تا چه حد برای عزیزانمان به خطر افتادند، همچنان در حال حرکت است و برای امروز به همان اندازه دلنشین است که دهه گذشته بود.

با این حال، بازسازی Brothers تغییر مهمی از طریق اضافه کردن یک حالت همکاری معرفی می‌کند. اگرچه این اضافه‌کردن ممکن است جذاب به نظر بیاید، به ویژه برای طرفداران بازی‌های همکاری در عناوینی مانند A Way Out و It Takes Two، حالت همکاری در Brothers Remastered به نظری کمی بر پا شده است. هسته بازی اصلی، در آن یک بازیکن هر دو برادر را همزمان کنترل می‌کند، آب شده است. چالش‌ها آسان‌تر می‌شوند و وجود دو برادر در پیشروی روی موانع بی‌پایان، بدون کمک دادن به آنان، از بازسازی یک تجربه کمتر رضایت‌بخش می‌کند هنگام بازی به صورت تیم.

این تغییر سوالاتی را درباره قصد خالقان برانگیزانده است. بازی کردن به تنهایی، Brothers یک بازی فوق‌العاده است که سال‌هاست مورد ستایش قرار دارد. بازی با دیگران، از هسته بازی کم می‌کند و از آنچه بازی اصلی را تا به حال به خصوصیت کرده، کاسته می‌شود. این باعث تمایل به این است که بازسازی یک پروژه جامع تر، یک بازسازی کامل با تعادلی بیشتر بین پازل‌ها و چالش‌ها با در نظر گرفتن یک بازیکن اضافی در حالت همکاری شود. متاسفانه، حضور بازی همکاری در این امر ناکام می‌ماند، باعث می‌شود تجربه کلی ایجاد شده به طوری نسبتا خالی و تکراری به نظر آید.

علاوه بر ویژگی همکاری، تنها تغییر قابل توجه دیگر در بهبود دیداری است. دیداری به‌روز شده بی‌تردید شگفت‌انگیز است، اگرچه از سبک جادویی و قصه ای اصلی بازی خود رو به سمت ظاهری واقع‌گرایانه تغییر کرده است. این جهت هنری جدید ممکن است با کسانی که عاشق سبک بصری اصلی بازی شده‌اند، همخوانی نداشته باشد.

در پایان، تجربه بازسازی Brothers را می‌توان به عبارت “چیزی ناقص به نظر می‌رسد” خلاصه کرد. بازی همچنان به برجستگی هسته‌ای خود پایبند است، اما به عنوان یک بازسازی، توانایی لازم برای توجیه وجود خود را ندارد؛ به ویژه وقتی که اصلی‌ترین اضافه‌کردن، حالت همکاری، تقویتی از نقطه قوت اصلی بازی می‌شود. حتی بازی کردن به تنهایی، حسی ماندگار از این است که بازی اصلی به همراه سبک هنری‌اش انتخابی مطمئن‌تر خواهد بود. با این حال، Brothers یک تجربه شگفت‌انگیز است و اگر این بازسازی باعث ارزشگذاری مجدد برای بازی و جلب نوی بازیکنان شود، ارزش دارد که یک بار دیگر عطا کنید.

پرسش‌های متداول:

The source of the article is from the blog cheap-sound.com