Annabelle Stephenson
Een recent onderzoek waaraan Nederlandse studenten deelnamen, richtte zich op een enkele sessie in virtual reality (VR) met als doel hun zelfmededogen te versterken en zelfkritiek te verminderen. Het onderzoek richtte zich op studenten die bekend staan om hun neiging tot zelfkritiek, waarbij hen werd gevraagd mededogen te tonen aan een virtueel personage dat hun eigen zelfkritische gedachten uitte.
Zelfkritiek verwijst naar de neiging om zichzelf streng te beoordelen, waarbij de focus ligt op vermeende mislukkingen en tekortkomingen. Dit omvat het stellen van hoge normen en overdreven kritisch zijn over eigen acties en beslissingen. Hoewel zelfkritiek soms zelfverbetering kan stimuleren, kan het ook leiden tot gevoelens van ontoereikendheid, een laag zelfbeeld en verslechtering van de mentale gezondheid.
Aan de andere kant, zelfmededogen houdt in dat men zichzelf met vriendelijkheid, begrip en vergevingsgezindheid behandelt, vooral in moeilijke situaties of bij mislukkingen. Deze houding bevordert emotionele veerkracht en algemeen welzijn, en dient als een adaptieve emotieregulatiestrategie die kan bijdragen aan een verbeterde geestelijke gezondheid.
De studieleider, Marit Hidding, en collega’s wilden onderzoeken of een enkele VR-sessie zelfkritiek kon verminderen en zelfmededogen kon verbeteren door deelnemers een ander perspectief te laten aannemen. Omdat er een antagonistische relatie bestaat tussen zelfkritiek en zelfmededogen, werd verondersteld dat het versterken van zelfmededogen zelfkritiek kon verminderen.
Om dit te beoordelen, ontwierpen de onderzoekers VR-oefeningen gebaseerd op een cognitief-gedragstechniek genaamd “dubbele standaarden,” waarbij deelnemers overwogen hoe ze zouden praten met een vriend die vergelijkbare zelfkritiek vertoonde. Het experiment omvatte 68 Nederlandse psychologiestudenten van de Rijksuniversiteit Groningen, in de leeftijd van 17 tot 30 jaar, geselecteerd vanwege hun hoge niveaus van zelfkritiek met behulp van de Schaal voor Zelfkritiek en Zelf-Vriendelijkheid.
Deelnemers werden willekeurig toegewezen aan twee groepen. De ene groep nam deel aan een VR-sessie met perspectiefveranderende technieken (experimentele groep), terwijl de andere groep een vergelijkbare VR-sessie onderging zonder deze techniek (controlegroep).
Tijdens de procedure gingen de deelnemers de virtuele omgeving binnen om te acclimatiseren. De onderzoeker besprak vervolgens hun zelfkritiek en begeleidde hen bij het tonen van mededogen in daaropvolgende rollenspellen. In deze rollenspellen kregen deelnemers de opdracht zich het virtuele personage voor te stellen als een vriend en hen vriendelijk te behandelen, wat hun zelfkritische gedachten vertegenwoordigde. Er vonden twee van dergelijke rollenspellen plaats. Voor de experimentele groep werden VR-sessies opgenomen en afgespeeld, zodat deelnemers de sessie konden bekijken vanuit het perspectief van het virtuele personage en hun eigen medelevende reacties konden horen. De controlegroep had deze ervaring niet.
Voor en na de sessie vulden deelnemers tests in die zelfkritiek en zelfmededogen maten (Schaal voor Zelfmededogen en Zelfkritiek), evenals momentane positieve en negatieve gevoelens (Visuele Analog Scale). Ze rapporteerden ook hun ervaringen met betrekking tot VR-aanwezigheid (Groepsaanwezigheidsvragenlijst) en evalueerden hun subjectieve ervaringen met betrekking tot de interventie.
De resultaten toonden aan dat beide groepen verminderde zelfkritiek en verhoogd zelfmededogen ervaarden. Het opnieuw afspelen van de VR-sessies met gewijzigde perspectieven had geen onderscheidend effect, aangezien de waargenomen veranderingen vergelijkbaar waren in beide groepen. Positieve en negatieve emoties bleven onveranderd na de sessie. Het onderzoek concludeerde dat “een enkele VR-interventie op basis van de Cognitieve Gedragstherapie-techniek ‘dubbele standaarden’ effectief was in het aanzienlijk verminderen van zelfkritiek en het verbeteren van zelfmededogen in de groep deelnemers met hoge niveaus van zelfkritiek. De huidige studie heeft aangetoond dat zowel het tonen van mededogen als het ontvangen van eigen mededogen een significant positieve impact hebben. Mededogen tonen aan iemand anders met vergelijkbare zelfkritiek lijkt voldoende te zijn om zelfmededogen te verkrijgen en zelfkritiek te verminderen,” zoals vermeld door de auteurs van de studie.
Het onderzoek werpt licht op de potentiële therapeutische effecten van interventies in virtuele realiteit. Belangrijk is op te merken dat hoewel dit onderzoek niet het beoogde behandeleffect heeft aangetoond, het wel veranderingen in zelfmededogen en zelfkritiek liet zien in beide groepen na de interventie. Het blijft dus onzeker of de verandering direct voortkwam uit de interventie of toevallig optrad. Bovendien heeft de studie zelfmededogen en zelfkritiek direct na de interventie geëvalueerd, niet op de lange termijn.
Veelgestelde Vragen (FAQ):
1. Wat houdt zelfkritiek in?
Zelfkritiek omvat het streng beoordelen van zichzelf, gericht op mislukkingen en tekortkomingen. Dit kan leiden tot een laag zelfbeeld en verslechtering van de mentale gezondheid.
2. Wat betekent zelfmededogen?
Zelfmededogen betekent dat men zichzelf met vriendelijkheid, begrip en vergevingsgezindheid behandelt. Het bevordert emotionele veerkracht en algemeen welzijn.
3. Wat zijn de gevolgen van overmatige zelfkritiek?
Overmatige zelfkritiek kan persoonlijke ontwikkeling belemmeren en bijdragen aan negatieve emotionele toestanden zoals angst en depressie.
4. Wat waren de doelen van het onderzoek?
Het onderzoek had tot doel te onderzoeken of een enkele virtuele realiteitssessie zelfkritiek kon verminderen en zelfmededogen kon verbeteren door deelnemers een ander perspectief te laten aannemen.
5. Hoe verliep de opzet van de studie?
Het onderzoek omvatte Nederlandse psychologiestudenten die willekeurig waren toegewezen aan twee groepen – de ene groep nam deel aan een VR-sessie met perspectiefveranderende technieken, terwijl de andere groep deelnam aan een vergelijkbare sessie zonder deze techniek.
6. Hoe verliep de virtuele realiteitssessie?
Deelnemers kregen de kans om hun zelfkritiek te onderzoeken en leerden mededogen te tonen aan een virtueel personage dat hun zelfkritische gedachten uitte. De VR-sessies werden opgenomen en afgespeeld, zodat deelnemers de sessie konden bekijken vanuit het perspectief van het virtuele personage.
7. Wat waren de resultaten van het onderzoek?
Beide groepen ervoeren verminderde zelfkritiek en verhoogd zelfmededogen. Het opnieuw afspelen van de VR-sessies met gewijzigde perspectieven had geen onderscheidend effect, aangezien de waargenomen veranderingen vergelijkbaar waren in beide groepen.
8. Heeft virtuele realiteitsinterventie therapeutische effecten?
Het onderzoek suggereert dat een enkele virtuele realiteitsinterventie kan helpen bij het verminderen van zelfkritiek en het verbeteren van zelfmededogen. Het is echter belangrijk om op te merken dat het onderzoek niet het beoogde behandeleffect heeft aangetoond, maar alleen een verandering in zelfmededogen en zelfkritiek post-interventie.
9. Zijn er beperkingen aan het onderzoek?
Het onderzoek heeft de langetermijneffecten van de interventie niet beoordeeld en de verandering werd direct na de interventie geëvalueerd.
Gerelateerde Links:
– [Behaviour Research and Therapy](#)
The source of the article is from the blog aovotice.cz
