John Nowacky
De komst van PT tien jaar geleden markeerde een keerpunt voor het horrorgenre. Hideo Kojima en Guillermo del Toro’s speelbare teaser trok de aandacht van zowel indie-ontwikkelaars als grootschalige releases en inspireerde een nieuwe golf van angstaanjagende ervaringen. Hoewel PT vaak wordt geprezen als een meesterwerk, wordt de erfenis ervan gecompliceerd door de matige uitvoering van zijn ideeën door andere ontwikkelaars.
Destijds worstelden mainstream horrorgames. Resident Evil was een parodie van zichzelf geworden en de Silent Hill-serie had zijn spanningen ingeruild voor actie. PT verscheen als een baken van hoop en bood een visie op de toekomst van het genre. Het succes lag in het vermogen om kwetsbaarheid op te roepen, spelers onder te dompelen in een L-vormige gang met steeds veranderende omgevingen. Deze repetitieve gameplay kweekte een groeiend gevoel van onbehagen en liet het potentieel voor atmosferische horror zien.
Hoewel PT functioneerde als een opzichzelfstaand horrorspel, was het voornaamste doel ervan om de gedoemde Silent Hills te introduceren. Echter, de verhaallijn kwam tekort in termen van diepgang en betekenis. Het verhaal draaide om een spookhuis bewoond door een moordlustige familie, met een gebrek aan menselijk inzicht en oplossing voor de geestverschijning. Door de afbeelding van huiselijk geweld liet het verhaal een onaangename nasmaak achter.
Hoewel PT wordt herinnerd als pure terreur, is het moeilijk voor te stellen om de ervaring ervan uit te breiden naar een volledig spel. Het succes van Frictional Games’ Amnesia: The Dark Descent in 2010 toonde potentie, maar slaagde er uiteindelijk niet in om de volgende Resident Evil te worden. Echter, Amnesia: Rebirth, uitgebracht in 2020, putte inspiratie uit de beknopte aanpak van PT en bood een evolutie van zijn ideeën.
Gesitueerd in de Algerijnse woestijn, wist Rebirth het horrorgenre nieuw leven in te blazen door een meeslepende ervaring te creëren met hartkloppende momenten. Het verhaal van het spel weefde horror nauw samen met menselijkheid en volgde de reis van een zwangere vrouw, Tasi, op zoek naar haar metgezellen na een vliegtuigcrash. Tasi’s zwangerschap werd een gameplay-element dat vereiste dat spelers met haar buik interageerden om angstniveaus te verlagen. Dit voegde diepte toe en bood een filosofische verkenning van overleven en opoffering.
Hoewel de invloed van PT nog steeds voelbaar is, is het de moeite waard om Amnesia: Rebirth te overwegen als een must-play game die de beste ideeën van PT overneemt en daarop voortbouwt. Door betekenisvol verhalen vertellen te combineren met strakke, aangestuurde schrikeffecten, toont Rebirth het potentieel voor horrorgames om een breder publiek te bereiken. Het biedt een manier om los te komen van de lus van PT en een impactvollere en prikkelendere horrorgame-ervaring te creëren.
