Annabelle Stephenson
Πρόσφατα, μια ομάδα Ολλανδών φοιτητών συμμετείχε σε μια μελέτη που σχετίζεται με μια μόνο συνεδρία εικονικής πραγματικότητας με στόχο να αυξήσει το αυτοσυμπάθεια και να μειώσει την αυτοκριτική τους. Η έρευνα επικεντρώθηκε σε φοιτητές γνωστούς για τις τάσεις αυτοκριτικής τους, ζητώντας τους να εκδηλώσουν συμπόνια προς ένα εικονικό χαρακτήρα που εκφράζει τις δικές τους αυτοκριτικές σκέψεις. Αυτή η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Έρευνα και Θεραπεία Συμπεριφοράς”.
Αυτοκριτική αφορά την τάση να αξιολογεί κάποιος αυστηρά τον εαυτό του, εστιάζοντας στις αντιληπτές αποτυχίες και ελλείψεις του. Προϋποθέτει την θέτοντας υψηλά πρότυπα και να είναι υπερβολικά κριτικός για τις πράξεις και τις αποφάσεις του. Ενώ η αυτοκριτική μπορεί μερικές φορές να ωθήσει σε αυτοβελτίωση, μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αισθήματα ανεπάρκειας, χαμηλής αυτοεκτίμησης και επιδεινωμένης ψυχικής ευημερίας. Η υπερβολική αυτοκριτική μπορεί να είναι βλαβερή, εμποδίζοντας την προσωπική ανάπτυξη και συμβάλλοντας σε αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις όπως άγχος και κατάθλιψη.
Αντιθετως, το αυτοσυμπάθεια περιλαμβάνει το να αντιμετωπίζει κάποιος τον εαυτό του με καλοσύνη, κατανόηση και συγχώρεση, ειδικά σε δύσκολες καταστάσεις ή μπροστά σε αποτυχίες. Αυτή η στάση προάγει την συναισθηματική ανθεκτικότητα και τη συνολική ευημερία, λειτουργώντας ως μια προσαρμοστική στρατηγική ρύθμισης συναισθημάτων που μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της ψυχικής υγείας.
Στην προηγούμενη μελέτη, η κυρία Μαρίτ Χίντινγκ και οι συνεργάτες της ερεύνησαν εάν μια μεμονωμένη συνεδρία εικονικής πραγματικότητας θα μπορούσε να μειώσει την αυτοκριτική και να βελτιώσει το αυτοσυμπάθειο, ωθώντας τους συμμετέχοντες να υιοθετήσουν μια διαφορετική προοπτική. Καθώς υπάρχει αντιθετική σχέση μεταξύ αυτοκριτικής και αυτοσυμπάθειας, υποθέτηκαν ότι η ενίσχυση της αυτοσυμπάθειας θα μπορούσε να μειώσει την αυτοκριτική.
Για να αξιολογήσουν αυτό, οι ερευνητές σχεδίασαν ασκήσεις εικονικής πραγματικότητας βασισμένες σε μια γνωστή τεχνική γνωστικής-συμπεριφοριστικής θεραπείας που ονομάζεται “διπλά πρότυπα”, όπου οι συμμετέχοντες εξετάζαν πώς θα μιλούσαν σε έναν φίλο που εμφανίζει παρόμοια αυτοκριτική. Το πείραμα περιελάμβανε 68 ολλανδούς φοιτητές ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν, ηλικίας 17 έως 30 ετών, που επιλέχθηκαν για τα υψηλά επίπεδα αυτοκριτικής τους χρησιμοποιώντας το Κλίμακα Αυτοκριτικής και Αυτοευγένειας.
Οι συμμετέχοντες τυχαία ανατέθηκαν σε δύο ομάδες. Μία ομάδα συμμετείχε σε μια συνεδρία εικονικής πραγματικότητας που ενσωματώνει τεχνικές αλλαγής προοπτικής (πειραματική ομάδα), ενώ η άλλη ομάδα έκανε μια παρόμοια συνεδρία εικονικής πραγματικότητας χωρίς τη συγκεκριμένη τεχνική (ομάδα ελέγχου).
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, οι συμμετέχοντες εισήλθαν στο εικονικό περιβάλλον για να εξοικειωθούν. Ο ερευνητής συζήτησε σχετικά με την αυτοκριτική τους και τους καθοδήγησε ώστε να εκφράσουν συμπόνια σε μελλοντικούς ρόλους παιχνιδιού. Σε αυτούς τους ρόλους παιχνιδιού, οι συμμετέχοντες υποδείχθηκαν να φανταστούν τον εικονικό χαρακτήρα ως φίλο και να τον αντιμετωπίσουν με καλοσύνη, αντιπροσωπεύοντας τις αυτοκριτικές τους σκέψεις. Συνέβησαν δύο τέτοιοι ρόλοι παιχνιδιού. Για την πειραματική ομάδα, οι συνεδρίες της εικονικής πραγματικότητας καταγράφηκαν και αναπαράχθηκαν, επιτρέποντας στους συμμετέχοντες να παρακολουθήσουν τη συνεδρία από την προοπτική του εικονικού χαρακτήρα και να ακούσουν τις ίδιες τις ευαισθητοποιημένες απαντήσεις τους. Η ομάδα ελέγχου δεν είχε αυτήν την εμπειρία.
Πριν και μετά τη συνεδρία, οι συμμετέχοντες διενήργησαν δοκιμές μετρώντας την αυτοκριτική και το αυτοσυμπάθειο (Κλίμακα Αυτοσυμπάθειας και Αυτοκριτικής), καθώς και τα στιγμιαία θετικά και αρνητικά συναισθήματα (Οπτική Αναλογική Κλίμακα). Επίσης, αξιολόγησαν τις εμπειρίες τους σχετικά με την παρουσία στην εικονική πραγματικότητα (Ερωτηματολόγιο Ομαδικής Παρουσίας) και αξιολόγησαν τις υποκειμενικές τους εμπειρίες σχετικά με την επέμβαση.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι και οι δύο ομάδες είχαν μειωμένη αυτοκριτική και αυξημένο αυτοσυμπάθειο. Η επανάληψη των συνεδριών εικονικής πραγματικότητας με τροποποιημένες προοπτικές δεν είχε διακριτική επίδραση, καθώς οι παρατηρούμενες αλλαγές ήταν παρόμοιες σε και τις δύο ομάδες. Τα θετικά και αρνητικά συναισθήματα παρέμειναν αμετάβλητα μετά τη συνεδρία. Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι “μια μεμονωμένη επέμβαση εικονικής πραγματικότητας με βάση την τεχνική CBT ‘διπλά πρότυπα’ ήταν αποτελεσματική στη μείωση της αυτοκριτικής και τη βελτίωση του αυτοσυμπάθειου σημαντικά σ
The source of the article is from the blog myshopsguide.com
