Annabelle Stephenson
Πρόσφατα μια ομάδα ολλανδών φοιτητών συμμετείχε σε μια μελέτη που περιελάμβανε μία ενιαία συνεδρία εικονικής πραγματικότητας με στόχο την ενίσχυση της αυτοσυμπάθειας τους και τη μείωση της αυτοκριτικής. Η έρευνα επικεντρώθηκε σε φοιτητές γνωστούς για τις τάσεις της αυτοκριτικής τους, ζητώντας τους να επιδείξουν συμπάθεια προς ένα εικονικό χαρακτήρα που εκφράζει τις δικές τους αυτοκριτικές σκέψεις. Αυτή η μελέτη δημοσιεύτηκε στο “Behaviour Research and Therapy”.
Αυτοκριτική αναφέρεται στην τάση να αξιολογεί κάποιος αυστηρά τον εαυτό του, επικεντρώνοντας στις αντιλήψεις των αποτυχιών και των ελλείψεων του. Περιλαμβάνει τον θέτοντα υψηλές προδιαγραφές και τη σκληρή κριτική των ενεργειών και των αποφάσεών του. Ενώ η αυτοκριτική μπορεί μερικές φορές να ενθαρρύνει την αυτοβελτίωση, μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αισθήματα ανεπάρκειας, χαμηλής αυτοεκτίμησης και χειροτέρευσης της ψυχικής ευεξίας. Η υπερβολική αυτοκριτική μπορεί να είναι επιβλαβής, εμποδίζοντας την προσωπική ανάπτυξη και συμβάλλοντας σε αρνητικά συναισθηματικά καταστάσεις όπως άγχος και κατάθλιψη.
Αντιθέτως, η αυτοσυμπάθεια περιλαμβάνει τη μεταχείριση του εαυτού με καλοσύνη, κατανόηση και συγχώρεση, ειδικά σε δύσκολες καταστάσεις ή μπροστά σε αποτυχίες. Αυτή η στάση προάγει την συναισθηματική ανθεκτικότητα και τη συνολική ευημερία, αποτελώντας μια προσαρμοστική στρατηγική ρύθμισης συναισθημάτων που μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της ψυχικής υγείας.
Ο κύριος συγγραφέας της μελέτης, Μάριτ Χίντιγκ, και οι συνεργάτες της, επιδίωξαν να διερευνήσουν εάν μια ενιαία συνεδρία εικονικής πραγματικότητας θα μπορούσε να μειώσει την αυτοκριτική και να βελτιώσει την αυτοσυμπάθεια, κάνοντας τους συμμετέχοντες να υιοθετήσουν μια διαφορετική οπτική γωνία. Καθώς υπάρχει ανταγωνιστική σχέση μεταξύ αυτοκριτικής και αυτοσυμπάθειας, υποθέθηκε ότι η ενίσχυση της αυτοσυμπάθειας θα μπορούσε να μειώσει την αυτοκριτική.
Για να αξιολογήσουν αυτό, οι ερευνητές σχεδίασαν ασκήσεις εικονικής πραγματικότητας βασισμένες σε μια γνωστικο-συμπεριφορική τεχνική που ονομάζεται “διπλά πρότυπα”, όπου οι συμμετέχοντες σκεπτόνταν πώς θα μιλούσαν σε έναν φίλο που εκδηλώνει αντίστοιχη αυτοκριτική. Η πειραματική ομάδα αποτελείτο από 68 ολλανδούς φοιτητές ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν, ηλικίας 17 έως 30 ετών, που επιλέχτηκαν για τα υψηλά επίπεδα αυτοκριτικής τους χρησιμοποιώντας το Κλίμακα Αυτοκριτικής και Αυτο-Ευγένειας.
Οι συμμετέχοντες τυχαιοποιήθηκαν σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα συμμετείχε σε μια συνεδρία VR που περιλάμβανε τεχνικές αλλαγής προοπτικής (πειραματική ομάδα), ενώ η άλλη ομάδα υποβλήθηκε σε μια παρόμοια συνεδρία VR χωρίς αυτή την τεχνική (ομάδα ελέγχου).
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, οι συμμετέχοντες εισήλθαν στο εικονικό περιβάλλον για να προσαρμοστούν. Ο ερευνητής συζήτησε σχετικά με την αυτοκριτική τους και τους καθοδήγησε στο να επιδείξουν συμπάθεια στις επόμενες ρόλο-παιχνίδια. Σε αυτά τα ρόλο-παιχνίδια, τους ζητήθηκε να φανταστούν τον εικονικό χαρακτήρα σαν φίλο και να τον μεταχειριστούν με καλοσύνη, αντιπροσωπεύοντας τις αυτοκριτικές τους σκέψεις. Διεξήχθησαν δύο τέτοια ρόλο-παιχνίδια. Για την πειραματική ομάδα, οι συνεδρίες VR καταγράφηκαν και αναπαράχθηκαν, επιτρέποντας στους συμμετέχοντες να δουν τη συνεδρία από την οπτική γωνία του εικονικού χαρακτήρα και να ακούσουν τις ίδιες τις συμπονετικές αντιδράσεις τους. Η ομάδα ελέγχου δεν είχε αυτή την εμπειρία.
Πριν και μετά τη συνεδρία, οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν δοκιμασίες μέτρησης της αυτοκριτικής και της αυτοσυμπάθειας (Κλίμακα Αυτοσυμπάθειας και Αυτοκριτικής), καθώς και τα στιγμιαία θετικά και αρνητικά συναισθήματα (Οπτική Κλίμακα Αναλογίας). Ανέφεραν επίσης τις εμπειρίες τους σχετικά με την παρουσία στην VR (Ερωτηματολόγιο Ομαδικής Παρουσίας) και αξιολόγησαν τις υποκειμενικές τους εμπειρίες σχετικά με την παρέμβαση.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι και οι δύο ομάδες είχαν μειωμένη αυτοκριτική και αυξημένη αυτοσυμπάθεια. Η επανάληψη των συνεδριών VR με αλλαγμένες προοπτικές δεν είχε ξεχωριστή επίδραση, καθώς οι παρατηρούμενες αλλαγές ήταν παρόμοιες σε και τις δύο ομάδες. Τα θετικά και αρνητικά συναισθήματα παρέμειναν αμετάβλητα μετά τη συνεδρία. Η μελέτη κατέληξε ότι “μια ενιαία παρέμβαση στην εικονική πραγματικότητα βασισμένη στην τεχνική CBT ‘διπλά πρότυπα’ ήταν αποτελεσματική στη μείωση της αυτοκριτικής και τη βελτίωση της αυτοσυμπάθειας σημαντικά στην ομάδα των συμμετεχόντων με υψηλά επίπεδα αυτοκριτικής. Η παρούσα μελέτη έχει δείξει ότι τόσο η επίδειξη συμπάθειας όσο και η λήψη της δικής σου συμπάθειας έχουν σημαντική θετική επίδραση. Η επίδε
The source of the article is from the blog mivalle.net.ar
