Annabelle Stephenson
Ein gruppe nederlandske studentar deltok nyleg i eit studie med ein enkelt virtuell virkelighetssesjon som hadde som mål å auke sjølvmedkjensle deira og redusere sjølvkritikk. Undersøkinga fokuserte på studentar kjende for sin sjølvkritiske tendens, og bad dei vise medkjensle mot ein virtuell figur som uttrykte sine eigne sjølvkritiske tankar. Dette studiet vart publisert i «Behaviour Research and Therapy.»
Selvkritikk syner til tendensen til å vurdera seg sjølv strengt, fokusere på oppfatta feiltrinn og manglar. Det handlar om å setja høge standardar og vere overlyd kritisk til eigne handlingar og avgjerder. Medan selvkritikk av og til kan motivere til sjølvforbetring, kan det også føra til kjensla av utilstrekkelegheit, låg sjølvmeistring og dårlegare mental trivsel. Overdreven selvkritikk kan vera skadeleg, hindra personleg utvikling og bidra til negative emosjonelle tilstandar som angst og depresjon.
I motsetnad til dette er selvimot basert på å behandla seg sjølv med vennlegheit, forståing og tilgjeving, særleg i vanskelege situasjonar eller i møte med fiaskoar. Dette tankesettet fremjar følelsesmessig motstandskraft og overordna velvære, og fungerer som ein tilpassande emosjonell reguleringstrategi som kan bidra til betra mental helse.
Hovudforfattaren til studiet, Marit Hidding, og kollegaer sette seg føre å undersøkja om ein enkelt VR-sesjon kunne redusera selvkritikk og betra selvimotet ved å få deltakarane til å adoptera eit anna perspektiv. Sidan det er eit motsetnadsfylt forhold mellom selvkritikk og selvimot, vart det hypotesert at å styrka selvimot kunne minskja selvkritikken.
For å vurdera dette, designa forskarane VR-øvingar basert på ein kognitiv atferdsterapeutisk teknikk kalla «to standardar,» kor deltakarane tenkte på korleis dei ville tala til ein ven med tilsvarande sjølvkritikk. Eksperimentet involverte 68 nederlandske psykologistudentar ved Universitetet i Groningen, i aldersgruppa 17 til 30, utvalde for sine høge nivå av selvkritikk ved hjelp av Selvkritikk- og Selvvennsskaalane.
Deltakarane vart tilfeldig delt inn i to grupper. Ein gruppe deltok i ein VR-sesjon som inkluderte teknikkar for perspektivendring (eksperimentgruppa), medan den andre gruppa gjennomgjekk ein liknande VR-sesjon utan denne teknikken (kontrollgruppa).
Under prosessen gjekk deltakarane inn i det virtuelle miljøet for å tilvenja seg. Forskaren diskuterte då deira selvkritikk og rettleidde dei til å vise medkjensle i påfølgjande rollespel. I desse rollespela vart deltakarane instruerte til å sjå føre seg den virtuelle figuren som ein venn og behandle dei vennleg, som representerar deira sjølvkritiske tankar. To slike rollespel vart gjennomførte. For eksperimentgruppa vart VR-sesjonane spelt inn og spelt av på nytt, slik at deltakarane kunne sjå sesjonen frå den virtuelle figuren sitt perspektiv og høyra sine eigne medkjenslefulle svar. Kontrollgruppa fekk ikkje denne opplevinga.
Før og etter økta gjennomførte deltakarane testar som målte selvkritikk og selvimot (Selvimots- og Selvkritikkskalaane), samt momentane positive og negative kjensler (Visuell Analog Skala). Dei rapporterte ogso sine opplevingar knytt til VR-tilverking (Gruppe-Tilverkar Spørreskjema) og evaluerte deira subjektive opplevingar relaterte til intervensjonen.
Resultata viste at begge gruppene opplevde redusert selvkritikk og auka selvimot. Omspelinga av VR-sesjonane med endra perspektiv hadde ikkje ein tydeleg effekt sidan observert endringar var like i begge gruppene. Positive og negative kjensler forble uendra etter økta. Studien konkluderte med at «ein enkel VR-intervensjon basert på CBT-teknikk «to standardar» var effektiv i å redusera selvkritikk og forbetra selvimot vesentleg i gruppa av deltakarar med høge nivå av selvkritikk. Den noverande studien har vist at både å vise medkjensle og få eiga medkjensle har ein signifikant positiv verknad. Å vise medkjensle til nokon annan med tilsvarande sjølvkritikk synst å vera tilstrekkeleg for å oppnå selvimot og minke selvkritikk,» som uttalt av studiens forfattarar.
Forskninga kastar lys over dei potensielle terapeutiske effektane av intervensjonar i virtuell virkelighet. Det er viktig å merka at sjølv om denne studien ikkje viste den tiltenkte behandlingseffekten, viste den likevel endringar i selvimot og selvkritikk i begge gruppene etter intervensjonen. Det er difor usikkert om endringa skuldast direkte intervensjonen eller skjedde tilfeldig. I tillegg evaluerte studien selvimot og selvkritikk umiddelbart etter intervensjonen, ikkje på lang sikt.
Ofte stilte spørsmål (FAQ):
1. Kva er sjølvkritikk?
Sjølvkritikk inneber å vurdera seg sjølv strengt, fokusere på feiltrinn og manglar. Det kan leia til låg sjølvmeistring og dårlegare mental trivsel.
2. Kva er selvimot?
Selvimot går ut på å behandle seg sjølv med vennlegheit, forståing og tilgjeving. Det fremjar emosjonell motstandskraft og overordna velvære.
3. Kva er konsekvensane av overdreven sjølvkritikk?
Overdreven sjølvkritikk kan hindra personleg utvikling og bidra til negative emosjonelle tilstandar som angst og depresjon.
4. Kva var målet med studien?
Studien hadde som mål å undersøkja om ein enkelt virtuell virkelighetssesjon kunne redusera sjølvkritikk og forbetra selvimotet ved at deltakarane tok eit anna perspektiv.
5. Kva var designet til studien?
Studien involverte nederlandske psykologistudentar som vart tilfeldig delt i to grupper – ein gruppe deltok i ei VR-sesjon med perspektivendringsmekanismar, medan den andre gruppa deltok i ei liknande sesjon utan denne teknikken.
6. Korleis fór den virtuelle virkelighetssesjonen føre seg?
Deltakarane fekk høve til å granska sin eiga sjølvkritikk og læra å vise medkjensle mot ein virtuell figur som uttrykte sine sjølvkritiske tankar. VR-sesjonane vart spela inn og spelet av på nytt slik at deltakarane kunne sjå sesjonen frå den virtuelle figuren sitt perspektiv.
7. Kva var resultata av studien?
Begge gruppene opplevde redusert selvkritikk og auka selvimot. Omspelinga av VR-sesjonane med endra perspektiv hadde ikkje ein tydeleg effekt sidan endringane var like i begge gruppene.
8. Har virtuell virkelighetssesjon terapeutiske effektar?
Studien tyder på at ein enkelt virtuell virkelighetssesjon kan hjelpa til med å redusera selvkritikk og forbetra selvimotet. Det er viktig å merka at studien ikkje viste den tiltenkte behandlingseffekten, men berre ein endring i selvimot og selvkritikk etter intervensjonen.
9. Er det nokre avgrensingar med studien?
Studien evaluerte ikkje dei langsiktige effektane av intervensjonen, og endringa vart vurdert umiddelbart etter intervensjonen.
Relaterte lenker:
– [Behaviour Research and Therapy](#)
The source of the article is from the blog japan-pc.jp
